My trip to Jepara
Door: Richard
Blijf op de hoogte en volg Richard
11 November 2012 | Indonesië, Jepara
De eerste week is voorbij! Vorige week zondag was het moment daar en heb ik afscheid genomen van Rosan en m’n fam. Niet makkelijk maar het hoort er helaas wel bij. Tot het laatste moment nog even lekker zitten appen en toen het vliegtuig in. Ik vloog met British Airways naar Londen Heathrow en had de tref dat ik naast Nederlanders kwam te zitten. Een stelletje van mijn leeftijd die samen naar Australië gingen, gelijk maar goed begonnen en met een blikje Grolsch geproost op een goede reis!
Bij m’n handbagagecontrole op Heathtrow kwam ik het 2e nederlandse stelletje tegen die ook naar Australie gingen. Het wachten was daardoor zo voorbij en was het tijd om in een echt vliegtuig te stappen. Je praat dan over een vliegtuig met verdiepingen en real business class:D. Maar goed dat mag ook wel voor een vlucht van dik 12,5 uur naar Singapore. Ik had het geluk dat de stoel naast mij vrij was en daardoor ruimte zat had. Na even lekker te hebben gegeten viel ik al vrij snel in slaap. Van het hele multimedia systeem weinig meegemaakt want heb vrijwel alleen maar geslapen. Het ontbijt was prima en na ongeveer 13 uur in de lucht landde we dan eindelijk op Singapore. Mijn stresslevel liep daardoor behoorlijk op want m’n transfer voor m’n vlucht naar Bali had hierdoor nog maar een goed half uurtje. En daar sta je dan, Singapore een van de grotere luchthavens en niet wetende waar je naartoe moet. In een sprintje richting de infobali en toen naar de transferbali, na 2x de verkeerde te hebben was de 3e echt scheepsrecht ;). Gelukkig was het allemaal geen probleem en in ’n flinke looppas direct door naar de gate.
Dit keer ’n kleiner vliegtuig wat vergelijkbaar is met de Australische Ryanair genaamd Jet star. In dit vliegtuig was ik koning want was een van de weinige die gratis eten en een reispakket kreeg. Ik heb blijkbaar de goede tickets geboekt:D. Er begon al vrij snel een Belgische meneer tegen me te praten die schuin achtermij zat deze vlucht vloog daardoor letterlijk voorbij!
En toen was de aankomst op Bali een feit! FF lopen zoeken waar ik mijn visa definitief kon regelen en toen mijn bagage afgehaald. Daarna begon mijn stress momentje 2. Ik werd opgehaald door een chauffeur die klaar zou staan met een bordje met daarop mijn naam. Ik kwam de luchthaven uitlopen met 18,4 kilo check-in bagage, 8 kilo handbagage en een laptoptas vol en natuurlijk hoge bergschoenen en een lange broek samen met een temperatuur van 30 graden zorgde dit voor wat druppeltjes op m’n voorhoofd. Er stonden vervolgens wel 100 chauffeurs klaar met bordjes en daarnaast nog wel 200 overige chauffeurs. Na een half uurtje zoeken en 200 chauffeurs te hebben afgewezen vond ik dan eindelijk mijn chauffeur. Een hele aardige man, kennis van Matthijs en hij bracht mij naar m’n hotel. Bij aankomst in het hotel nog even geskyped met thuis en toen geprobeerd te gaan slapen, door de jetlag en alle indrukken resulteerde dit helaas in 2 uurtjes slaap. Maar goed de volgende dag lekker gestart met een goed ontbijt en toen even een stukje gaan lopen om wat foto’s te schieten. Het viel me gelijk op dat de Indonesische mensen echt heel vriendelijk zijn en direct contact met je maken. Dit voelt erg gastvrij en je voelt je daardoor wat minder alleen.
Na de foto’s even lekker gaan zwemmen om vervolgens om 12.00 uur weer uit te checken. Het was een prima hotel en ik denk erover om hier met Rosan ook heen te gaan. Met de chauffeur had ik om 15.00 uur afgesproken dus nog even geskyped en mijn eerste biertje in Indonesië gepakt. M’n chauffeur kwam een half uurtje eerder en was daardoor al vroeg op het vliegveld. Daar maakte ik kennis met het fenomeen porter direct na het uitstappen. Dat zijn mensen die je koffers voor je dragen of rijden met zo’n karretje. Om te voorkomen dat ik 100 van die porters af moest wijzen heb ik gelijk de eerste maar mijn tas laten rijden op zo’n karretje, maar goed ook want het was toch zo’n 1,5 km lopen en stond daardoor direct bij de goede balie. Toen begon het wachten want was om 15.00 ingecheckt en vloog pas 18.45. Even naar de KFC geweest en toen toch maar door de eindcontrole heen. Daar ontmoette ik weer een Nederlands stel en vervolgens een stel die teruggingen van huwelijksreis uit Yogyakarta en nog een Nederlandse student die op Java studeerde. Ondanks dik een uur vertraging viel het wachten door al dat praten wel mee.
Daarna begon stress momentje 3, ik vloog dit keer niet met een normaal vliegtuig maar met een propellor vliegtuig voor max. 80 personen. Deze maatschappij staat niet best aangeschreven en ik was daardoor ook de enige niet Indonesiër. Ik scheet hem van te voren al een beetje voor dit vliegtuig dus toen ik in de stoel voor mij een kaart vond met gebeden van diverse geloven ook heb ik toch maar even een gebedje gedaan met de hoop op een goede afloop. Maar goed dat ik vaker gevlogen heb want de uitleg over het reddingsvest en andere veiligheidsmaatregelen was niet best in het Engels :D. De vlucht bleek gelukkig alles mee te vallen. Net als alle andere, we gingen alleen wat minder hoog want kon de gehele vlucht naar beneden kijken en zag dan nog alle lampjes. Na de landing niet de grond gekust maar wel even een foto van m’n voeten gemaakt die blij waren dat ze op Midden-Java geland waren. We moesten zelf van het vliegtuig naar de aankomst hal lopen en ook hier kwam gelukkig mijn backpack van de band.
Voor de man die hier op mij wachtte was het natuurlijk niet moeilijk mij te herkennen want was een vreemde eend in de bijt tussen allen Indo’s. Dit was ook een erg aardige man en ook zijn vrouw en kleine kindje waren erbij. Hij vertelde me wat over de stad (Semarang) waar ik geland was en we kwamen zo vanzelf bij zijn dochters uit die op hoog niveau Ping pong spelen. Matthijs had me hierover al verteld en ik keek er naar uit om even een potje te spelen. Ik had geluk want hij moest zijn dochters oppikken van training. Daar heb ik mijn ogen uit gekeken hoe in de leeftijd van 7 tot 14 jaar er getraind werd. Het ging hier om een conditie en reflex training waar er ook bewegingen werden gedaan die wij doen bij de warming up van het voetbal. Nadat de training was afgelopen kon het niet uitblijven dat ik ook even een potje speelde. Ik speelde tegen een vader van een van de kinderen. Vroeger bij GVA vaak gepingpongd en ik dacht daardoor dat ik het nog wel zou kunnen. Alles behalve dat, op een of andere manier gingen alle ballen omhoog nadat ik ze raakte met mijn Betje?. Mijn speelstijl dus een beetje aangepast en het ging toen gelukkig wat beter. Na 10 min. uitgelachen te zijn door kinderen van een jaar of 7 vroeg ik of iemand van de kinderen niet wou spelen. Dat verklaarde een hoop waarom ze mij zo aan het uitlachen waren. Niet normaal wat kon dat ventje ping pongen. Als hij bij GVA rond de tafel gespeeld had hij minstens 50 levens iedere zaterdag :D. Daarna nog met alle kids op de foto geweest omdat ik een foreinger ben:D. Na het ping pongen naar het huis in Semarang gereden om daar voor 1 nacht te blijven en de volgende dag door te gaan naar de fabriek.
Zo gezegd zo gedaan. Om 7.30 uur zaten we in de auto, eerst nog naar een klein magazijn voor meubelen in Semarang geweest en toen door naar Jepara. Jepara is het meubelcentrum van Indonesië. Hier komen de meeste meubels vandaan en je ziet daarom overal kleine en grote fabrieken met meubelen. Erg mooi om te zien wat ze allemaal van hout kunnen maken. Na ongeveer 2 uur rijden en 100 foto’s verder kwamen we aan in Jepara. Mijn verhaal over Jepara en mijn werkzaamheden in de fabriek, lezen jullie in mijn volgende blog.
Ik hoop dat ik jullie heb kunnen vermaken met dit te lange verhaal. Groetjes aan iedereen daar!
Richard
Bij m’n handbagagecontrole op Heathtrow kwam ik het 2e nederlandse stelletje tegen die ook naar Australie gingen. Het wachten was daardoor zo voorbij en was het tijd om in een echt vliegtuig te stappen. Je praat dan over een vliegtuig met verdiepingen en real business class:D. Maar goed dat mag ook wel voor een vlucht van dik 12,5 uur naar Singapore. Ik had het geluk dat de stoel naast mij vrij was en daardoor ruimte zat had. Na even lekker te hebben gegeten viel ik al vrij snel in slaap. Van het hele multimedia systeem weinig meegemaakt want heb vrijwel alleen maar geslapen. Het ontbijt was prima en na ongeveer 13 uur in de lucht landde we dan eindelijk op Singapore. Mijn stresslevel liep daardoor behoorlijk op want m’n transfer voor m’n vlucht naar Bali had hierdoor nog maar een goed half uurtje. En daar sta je dan, Singapore een van de grotere luchthavens en niet wetende waar je naartoe moet. In een sprintje richting de infobali en toen naar de transferbali, na 2x de verkeerde te hebben was de 3e echt scheepsrecht ;). Gelukkig was het allemaal geen probleem en in ’n flinke looppas direct door naar de gate.
Dit keer ’n kleiner vliegtuig wat vergelijkbaar is met de Australische Ryanair genaamd Jet star. In dit vliegtuig was ik koning want was een van de weinige die gratis eten en een reispakket kreeg. Ik heb blijkbaar de goede tickets geboekt:D. Er begon al vrij snel een Belgische meneer tegen me te praten die schuin achtermij zat deze vlucht vloog daardoor letterlijk voorbij!
En toen was de aankomst op Bali een feit! FF lopen zoeken waar ik mijn visa definitief kon regelen en toen mijn bagage afgehaald. Daarna begon mijn stress momentje 2. Ik werd opgehaald door een chauffeur die klaar zou staan met een bordje met daarop mijn naam. Ik kwam de luchthaven uitlopen met 18,4 kilo check-in bagage, 8 kilo handbagage en een laptoptas vol en natuurlijk hoge bergschoenen en een lange broek samen met een temperatuur van 30 graden zorgde dit voor wat druppeltjes op m’n voorhoofd. Er stonden vervolgens wel 100 chauffeurs klaar met bordjes en daarnaast nog wel 200 overige chauffeurs. Na een half uurtje zoeken en 200 chauffeurs te hebben afgewezen vond ik dan eindelijk mijn chauffeur. Een hele aardige man, kennis van Matthijs en hij bracht mij naar m’n hotel. Bij aankomst in het hotel nog even geskyped met thuis en toen geprobeerd te gaan slapen, door de jetlag en alle indrukken resulteerde dit helaas in 2 uurtjes slaap. Maar goed de volgende dag lekker gestart met een goed ontbijt en toen even een stukje gaan lopen om wat foto’s te schieten. Het viel me gelijk op dat de Indonesische mensen echt heel vriendelijk zijn en direct contact met je maken. Dit voelt erg gastvrij en je voelt je daardoor wat minder alleen.
Na de foto’s even lekker gaan zwemmen om vervolgens om 12.00 uur weer uit te checken. Het was een prima hotel en ik denk erover om hier met Rosan ook heen te gaan. Met de chauffeur had ik om 15.00 uur afgesproken dus nog even geskyped en mijn eerste biertje in Indonesië gepakt. M’n chauffeur kwam een half uurtje eerder en was daardoor al vroeg op het vliegveld. Daar maakte ik kennis met het fenomeen porter direct na het uitstappen. Dat zijn mensen die je koffers voor je dragen of rijden met zo’n karretje. Om te voorkomen dat ik 100 van die porters af moest wijzen heb ik gelijk de eerste maar mijn tas laten rijden op zo’n karretje, maar goed ook want het was toch zo’n 1,5 km lopen en stond daardoor direct bij de goede balie. Toen begon het wachten want was om 15.00 ingecheckt en vloog pas 18.45. Even naar de KFC geweest en toen toch maar door de eindcontrole heen. Daar ontmoette ik weer een Nederlands stel en vervolgens een stel die teruggingen van huwelijksreis uit Yogyakarta en nog een Nederlandse student die op Java studeerde. Ondanks dik een uur vertraging viel het wachten door al dat praten wel mee.
Daarna begon stress momentje 3, ik vloog dit keer niet met een normaal vliegtuig maar met een propellor vliegtuig voor max. 80 personen. Deze maatschappij staat niet best aangeschreven en ik was daardoor ook de enige niet Indonesiër. Ik scheet hem van te voren al een beetje voor dit vliegtuig dus toen ik in de stoel voor mij een kaart vond met gebeden van diverse geloven ook heb ik toch maar even een gebedje gedaan met de hoop op een goede afloop. Maar goed dat ik vaker gevlogen heb want de uitleg over het reddingsvest en andere veiligheidsmaatregelen was niet best in het Engels :D. De vlucht bleek gelukkig alles mee te vallen. Net als alle andere, we gingen alleen wat minder hoog want kon de gehele vlucht naar beneden kijken en zag dan nog alle lampjes. Na de landing niet de grond gekust maar wel even een foto van m’n voeten gemaakt die blij waren dat ze op Midden-Java geland waren. We moesten zelf van het vliegtuig naar de aankomst hal lopen en ook hier kwam gelukkig mijn backpack van de band.
Voor de man die hier op mij wachtte was het natuurlijk niet moeilijk mij te herkennen want was een vreemde eend in de bijt tussen allen Indo’s. Dit was ook een erg aardige man en ook zijn vrouw en kleine kindje waren erbij. Hij vertelde me wat over de stad (Semarang) waar ik geland was en we kwamen zo vanzelf bij zijn dochters uit die op hoog niveau Ping pong spelen. Matthijs had me hierover al verteld en ik keek er naar uit om even een potje te spelen. Ik had geluk want hij moest zijn dochters oppikken van training. Daar heb ik mijn ogen uit gekeken hoe in de leeftijd van 7 tot 14 jaar er getraind werd. Het ging hier om een conditie en reflex training waar er ook bewegingen werden gedaan die wij doen bij de warming up van het voetbal. Nadat de training was afgelopen kon het niet uitblijven dat ik ook even een potje speelde. Ik speelde tegen een vader van een van de kinderen. Vroeger bij GVA vaak gepingpongd en ik dacht daardoor dat ik het nog wel zou kunnen. Alles behalve dat, op een of andere manier gingen alle ballen omhoog nadat ik ze raakte met mijn Betje?. Mijn speelstijl dus een beetje aangepast en het ging toen gelukkig wat beter. Na 10 min. uitgelachen te zijn door kinderen van een jaar of 7 vroeg ik of iemand van de kinderen niet wou spelen. Dat verklaarde een hoop waarom ze mij zo aan het uitlachen waren. Niet normaal wat kon dat ventje ping pongen. Als hij bij GVA rond de tafel gespeeld had hij minstens 50 levens iedere zaterdag :D. Daarna nog met alle kids op de foto geweest omdat ik een foreinger ben:D. Na het ping pongen naar het huis in Semarang gereden om daar voor 1 nacht te blijven en de volgende dag door te gaan naar de fabriek.
Zo gezegd zo gedaan. Om 7.30 uur zaten we in de auto, eerst nog naar een klein magazijn voor meubelen in Semarang geweest en toen door naar Jepara. Jepara is het meubelcentrum van Indonesië. Hier komen de meeste meubels vandaan en je ziet daarom overal kleine en grote fabrieken met meubelen. Erg mooi om te zien wat ze allemaal van hout kunnen maken. Na ongeveer 2 uur rijden en 100 foto’s verder kwamen we aan in Jepara. Mijn verhaal over Jepara en mijn werkzaamheden in de fabriek, lezen jullie in mijn volgende blog.
Ik hoop dat ik jullie heb kunnen vermaken met dit te lange verhaal. Groetjes aan iedereen daar!
Richard
-
11 November 2012 - 13:33
Maaike:
jeetje wat een reis! Gelukkig leef je nog ;) Je schrijft enthousiast dus het zal wel echt een goede reis geweest zijn. Ik hoop dat het erg leuk wordt in Jepara en de fabriek! Ik kijk uit naar je volgende blog.
Geniet ervan! Groetjes Maaike -
11 November 2012 - 14:22
Mama:
Richard wat heb je al veel meegemaakt,en nu gelukkig op plaats van bestemmingDit geef ook mij wel rust.Opa belde ook al of je goed was aangekomen en veel mensen leven met je mee.
We vinden het wel jammer dat we niet kunnen skypen maar we worden door de jongens op de hoogte gehouden.
Ik ben blij dat je zo gastvrij ben ontvangen en dat de eerste indruk goed was.
Verder gaat alles hier zijn gangetje en zijn we ongelofelijk trots op jou,en kijken uit naar je volgende verslag,wat trouwens erg leuk is om te lezen.We hebben net met Rosan afgesproken dat ze vanavond bij ons komt Doe verder daar de familie de hartelijke groeten van ons
veel liefs van papa, mama Martijn en Sander. -
11 November 2012 - 15:23
Matthijs :
Hoi Richard
leuk je verhalen te lezen , heel veel succes . Voor jou is alles uniek , maar voor de mensen daar is het natuurlijk gewoon hun dagelijkse leven
Werk ze , maar geniet er ook van .
-
11 November 2012 - 16:17
Mia:
Hoi Richard!
Wat een leuk verhaal om te lezen zeg. Leuk om te lezen is dat als je alleen reist je wel direct contact krijgt met andere mensen, dan sta je daar ook open voor. Jij gaat het daar wel redden...geen probleem! Heel veel plezier hoor en ik blijf je volgen.
Groeten uit Wijk bij Duurstede. -
11 November 2012 - 18:00
Richard Vernooij:
Ojaa, natuurlijk zou ik jullie graag willen voorzien van wat foto's. Maar door de slechte internetverbinding wil dit helaas tot nu toe niet lukken. Ik zal het blijven proberen! Bedankt voor de leuke reacties!! -
11 November 2012 - 18:52
Maike:
he hallo
ik zit hier lekker achter de pc te lachen... ik zie je al helemaal zitten in dat vliegtuig ! ha, ha . veel succes in jepara !
En alles klinkt zo bekend ! leuk , straks begrijp je helemaal waarom ik zei: niets boeken want alles loopt van zelf !!!
Gr maike en de rest van de mannen !
-
11 November 2012 - 20:17
Simone:
Hoi Richard,
Wat een belevenissen allemaal...! Het lijkt wel een hele wereldreis (en dat is het ook natuurlijk! Leuk om het allemaal te lezen hoor... Ik ben heel benieuwd hoe het werken zal zijn...Heel veel succes daarmee, en veel groetjes van ons allemaal vanuit Houten (we hadden nog geprobeerd te skypen, maar het tijdsverschil is ons nog niet helemaal duidelijk, we blijven proberen..!) -
11 November 2012 - 21:21
Ad Drost:
Hey richard,
Mooi verhaal zo maak je nog is wat mee,
Hou ons op de hoogte is leuk om te lezen dat je het naar je zin hebt,
Veel succes en plezier groetjes Ad -
11 November 2012 - 22:57
Pieter:
Wat een verhaal richard, de reis nog maar net begonnen en dan al veel indrukken opgedaan ! Ben je al een beetje gewend aan het werk ? Kami tetap berhubungang Pieter
-
12 November 2012 - 13:11
Mama:
Hallo Richard
Wat fijn dat het skypen net wel is gelukt.Ik vond het fijn om al je ervaringen te horen en dat je het zo goed naar je zin heb.
Had je lekker gegeten?
ook vond ik het grappig dat je zo spontaan in het engels tegen me begon te praten.Kun je nagaan hoe snel dat gaat.
Het lijkt me inderdaad heel mooi om te zien hoe de mensen daar weken en leven.Verder de hartelijke groeten aan de familie daar vanuit hier. en welterusten liefs papa en mama -
13 November 2012 - 08:17
Annemieke Verberk:
Ha Richard,
Gisteren bij opa en oma op de boot geweest en daar jouw belevenissen al deels gehoord. En inderdaad heel indrukwekkend. Je gaat het wel redden daar met al jouw spontaniteit, maar blijf allert, tippie van een megatrotse peettante.
Heel veel lieve groetjes van ons allemaal! -
17 November 2012 - 10:51
Familie Goris:
Hey Richard.
Wat een verhaal.
Wij vinden het knap dat je het allemaal onderneemt.
Fijn dat je in ieder geval goed bent aangekomen.
Heel veel plezier nog daar.
Lieve groetjes, familie Goris. -
17 November 2012 - 10:51
Familie Goris:
Hey Richard.
Wat een verhaal.
Wij vinden het knap dat je het allemaal onderneemt.
Fijn dat je in ieder geval goed bent aangekomen.
Heel veel plezier nog daar.
Lieve groetjes, familie Goris.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
