Bye Bye Jepara

Daar zit ik dan, achter mijn laptop met inmiddels mijn eigen bureautje. De 6 weken zitten erop, 6 weken mooie samenwerking waarin: een hoop is bereikt, ik veel geleerd heb en wat van het land heb mogen zien, het was een super gave ervaring en ga graag nog eens terug! Wederom bedankt voor de leuke reacties dus zal ik jullie niet langer laten wachten op mijn volgende verhaal.

Waar ik in het begin nog schreef over het gekke verkeer en rijgedrag van de mensen hier is dit nu aardig normaal voor me geworden. Na ongeveer 1 week was het moment daar en werd mij gevraagd of ik niet een stukje auto wilde rijden. Wel een leuke ervaring om aan de andere kant van de weg te rijden tussen al die crazy people hier. Inmiddels ben ik de vaste chauffeur, ga ik soms alleen op pad met de auto en is ook de toeter en het knipperlicht mijn grote vriend geworden. Je went eraan en doet net zo gek mee als iedereen, al blijft het soms wennen als ik een uitrit uit kom om dan direct naar de goede kant te kijken en moet ik eerlijk bekkenen dat ik nog wel eens zonder na te denken aan de verkeerde kant van de auto sta…

Nog steeds wordt ik vaak erg raar aangekeken omdat ik blank ben en omdat het voor mij inmiddels normaal is om hier te zijn. Zo ook met het islamitisch Nieuwjaar voor een paar weekjes terug. We gingen naar Sunset beach, een strandtent + hotel op ongeveer een half uurtje rijden hier vandaan. Naast Sunset was een feest aan de gang waar een bandje optrad. Samen met de man van de directrice even daar gaan kijken, voelde me wel wat ongemakkelijk aangezien ik de enige blanke was tussen een paar honderd feestende jongeren. Er werd naar me gekeken alsof ze water zagen branden en er werden stiekem foto’s van me gemaakt alsof ik een artiest was. Wat de artiesten betreft, er trad een bandje op en die werden om en om vergezeld door een dame in een te kort rokje met hoge laarzen die een paar liedjes zongen, wat ik me kan herinneren leek het een outfit uit de Spice Girls tijd. De eerste dame had haar optreden erop zitten en bedankte het publiek, in heel erg slecht Engels zei ze thank you special to the foreinger. Dat kon er maar één zijn, sta je dan ineens met alle gezichten jou kant op gericht, de presentator maakte het nog erger en begon tegen me te praten via de microfoon, vroeg waar ik vandaag kwam etc etc.. Nadat te hebben gehad was het stiekem foto’s maken voorbij, groepen jongeren kwamen vragen of ze met me op de foto mochten. Na weet ik niet hoeveel foto’s ben ik er maar vlug vandoor gegaan want ze bleven maar komen en had er wel genoeg van maar wel mooi om mee te maken!

In de auto kregen we het ’n keer over massages, iets waar ik niet gauw nee tegen zeg! Op de vraag of ik van massages houd kon ik dus ook niets anders dan volmondig ja zeggen, diezelfde avond tijdens het eten werd me medegedeeld dat er iemand langs zou komen om me een massage te geven. Ik nog aangeven dat, dat echt niet nodig was maar ze moest en zou een massage regelen, na 5 vrouwtjes te hebben benaderd werd het toch niks en ben ik lekker gaan slapen.
De volgende ochtend werd ik wakker van geklop op mijn deur. In mijn slaperige bui riep ik nog in het Nederlands binnen maar geen gehoor en viel gelijk weer in slaap. Snel daarna ging mijn telefoon en het was de directrice, ik nam in het Nederlands de telefoon op omdat ik het allemaal niet besefte wat er aan de hand was toen ik naar de tijd keer snapte ik er al helemaal geen bal van, het was 5:15 uur in de ochtend ze kwam met de mededeling dat ik op moest staan want het vrouwtje van de massage was er. Snel nog even naar de wc waarna er weer geklopt werd, ik deed open en daar stond de huishulp die dus naast wassen, schoonmaken en koken meer scheen te kunnen. Vervolgens vanaf 5:15 tot 6.50 uur een massage gehad. Wat heb ik een pijn geleden :D. Dat vrouwtje niet groter dan een voorraad bak appelen had een portie kracht in haar handen daar werd niet op bezuinigd. Helaas wel op de massageolie waardoor ik wel wat beenharen verloren ben. In elk geval ik was goed los na de massage en daar gaat het om.
Die massages dat is me wat hier, zo heb ik al n keer de kleine de fles gegeven tijdens ’n massage en heb ik ’n keer ’n kwartier tussendoor op het vrouwtje moeten wachten omdat ze even moest gaan bidden. Om zulke dingen kan ik alleen maar lachen, dat maak je echt alleen hier mee.

Verder kom je natuurlijk ook de typische dingen van hier tegen zo is het heel normaal om een hanengevecht te organiseren en te trainen met de hanen langs de weg, zijn de traditional markets hier eerder dirty markets (nog nooit zoveel vliegen bij elkaar gezien) en is je afval verbranden aan de rand van de weg hier dood normaal. Waar wij ons druk maken over allerlei dingen en regeltjes gaat het hier gewoon wat gemakkelijker. Daardoor ook wel een stukje onveiliger natuurlijk. Wat hier toch ook wel erg typisch is, is het weer. De temperatuur blijft nagenoeg gelijk maar door het regenseizoen vallen me er hier buien. Binnen een paar seconden staat alles blank ben je zeiknat en ontstaat er onweer wat ik in Nederland nog nooit gezien heb. Daar is de bliksem, regen en onweer in Nederland echt helemaal niks bij. De regen komt meestal rond vaste tijden zo rond de middag in de avond en de nacht. In de ochtend is het zonnetje meestal daar en daardoor heb ik er een ochtendritueel van gemaakt om iedere ochtend ff 20 minuutjes zon te pakken op m’n balkon. Lekker ontbijten in het zonnetje!

Op zondag heb ik m’n vrije dag en gaan we meestal een dagje erop uit. Zo ben ik een zondag vroeg in de ochtend de bergen in gegaan met een pick up, nog even een medewerker van n jaar of 20 van z’n bed gelicht omdat we de weg niet precies wisten en toen door de prachtige natuur van Indonesië gereden. Die mooie gestapelde rijstvelden gezien en een klein watervalletje met erg koud water uit de bergen.
In de middag zijn we naar de zee gereden om vervolgens met een typisch Indonesisch gekleurd bootje naar een eiland te varen. Daar lag een pad om het hele eiland heen zodat je in ongeveer 1 uur lopen het gehele eiland kon zien. Mooi om te zien maar erg jammer dat het afval overal maar gedumpt werd langs het pad door de vele Indonesische dagjesmensen.

Een andere zondag hadden we afgesproken om een shoppingmall in Semarang en een paar tempels iets verderop te bezoeken, dat zijn die tempels die je te zien krijgt als je het weer op weeronline.nl voor Indonesië gaat kijken. Lange afstanden rijden zijn hier heel normaal dus na ongeveer 3 uur rijden kwamen we aan bij de tempels, waar een local 6000 rp af moest tikken werd voor een tourist zonder pardon 50.000 rp gevraagd. Het bleek iets groter te zijn dan ik verwacht had, het ging om een tour door de bergen waar je in totaal 9 tempels te zien kreeg, de directrice had het niet zo op mijn looptempo en had niet zulke beste schoenen dus ik ging alleen op m’n teenslippers op zoek naar de 9 tempels. Ik kreeg de opdracht gewoon het pad te volgen en dan zou het goed moeten komen. Na dik ’n uur lopen langs de steile paden en de mooie tempels kwam ik terug bij het startpunt echter een probleem ik had er slechts 5 gezien, de bordjes waren alleen in het Indonesisch en het stel waar ik nog voor de zekerheid de weg probeerde te vragen kon blijkbaar geen Engels en stelde me dus maar tevreden door maar Yes te zeggen. De tempels waren erg mooi om te zien samen met het uitzicht en de mooie natuur daar. Iets wat teleurgesteld na afloop nog even in de schaduw wat gedronken maar goed zo houd ik een reden om ooit nog eens terug te gaan en dan wel alle 9 tempels te vinden. Ook tijdens de tour werd ik constant aangesproken met hey mister en werden er weer stiekem foto’s gemaakt. Na afloop werd ik nog door een stel geïnterviewd over de tempels en moest ik wederom op de foto. Ik word nog eens beroemd….
Na de tempels stapte we weer in de auto om vervolgens naar Semarang te rijden. Shoppingtime, op m’n slippers met korte broek en ’n hempie loop je daar tussen de kerstbomen met op de achtergrond muziek van santa class is coming… Kan er nog steeds niet aan wennen. Wel erg leuk om even te kunnen shoppen hier want de prijzen zijn bij sommige producten beter dan in Nederland.

Mijn laatste zondag hier werd een dagje met de kids, een dagje als babysitter op pad in Jepara. We (Meisje van 11, jongen van 8 en meisje van 6 maanden) zijn eerst naar een wat kleine Seaworld geweest, ik trok nog even aardig wat bekijks op de parkeerplaats omdat ik er 10 min. over deed om uit te vinden hoe dat draagsysteem voor die baby werkte. Was wel erg leuk om te zien dat de kinderen genoten, wel ff wennen om 3 van die kinderen in de gaten te houden, kan ook niet ontkennen dat mijn hoofd bedekt was met wat zweetdruppeltjes. Maar goed daarna verkoeling gezocht bij Sunset beach om daar te gaan zwemmen. Na afloop van het zwemmen kwamen de ouders ons bezoeken om een hapje te gaan eten. Weer een ervaring rijker, gelukkig kon de oudste het meeste wel zelf voor die kleine en was ik meer de ondersteuning.

Ik zie dat ik mijn verhaal al aardig lang gemaakt heb dus ik ga er een eind aan breien. Zo is dit ook het einde van mijn verblijf in Jepara. Vandaag (inmiddels 1 dag verder) vertrek ik richting Yogyakarta om daar 2 nachten te verblijven en nog wat dingen te bekijken. Maandag vlieg ik naar Bali om dinsdag Rosan af te halen van het vliegveld en dan lekker 2 weekjes op Bali te gaan genieten. Onze ervaringen op Bali lezen jullie in de volgende Blog.

Allemaal bedankt voor het lezen van mijn blog, een fijn weekend en tot de volgende blog!

Selamat Tinggal

Richard